The Song about Forest

"As I wanderd the forest

The green leaves among

I heard a wild flower

Singing a song"

~ William Blake

They've come into the night throat of the forest in almost ritual concentration, in impeccable, surgically cut awareness for what they are going there. When she was looking at the sky arborizing opulently with syncretions of stars and branches, it's become clear, that the forest just opened its eyes and will be watching. On the way, they passed through scintillant irides of animals, frightening some birds, what's almost driven her to heart attack.

"Night forest grows like a lakes murmur" - fear in her was unfolding as one with a poem coiling until now like a snail under that stone choking her chest, the dark path unfurled into meander ahead of them. She read it for the first time in her grammar school, winning the anthology of polish poetry as the price for third place in a competition for a carnival costume. Her mother had no time to make her princess, but she's found a resolution: it was enough to cut a proper hole for head in white bedsheets, paint black buttons on it, craft a paper carrot on nose and paper cylinder hat and gave the daughter a birch broom instead of shoulder bag. Such prepared I went to the school disco, where I had learnt, that I shouldn't look into the mirror of others under no circumstances. After a month, the handle "bałwan" [ polish snowman, but here used as pejorative "idiot"] faded into oblivion, and she's taken into self the poem about dark forest.

Despite they've already walked quite a long distance, their sight seemed to be still deceived, as if it was already adjusting to the darkness, noticing the subtleties of colour in the black wall of trees, but only to give up completely with shapeshiting junipers.

-This is a good place. - he said, clearing sticks off the ground with his shoes.

"The Night forest grows." - word after word were crawling in her head. The silence between them streamed down entangling their throats from within and finally trees were able to speak and nocturnal birds regained their voice. The forest has ripen in darkness. She took off the dress. They were still clumsily trying to kiss each other, but tilting her head she tapped him with her nose in his eye, an awkwardness lived with them from that day, and apparently it didn't intend to leave. Only panties left. Seeing him naked, with an erect penis, she thought, that there is a satyr standing in front of her. When they were touching self for the very first time in the same darkness of forest cradle, she was surprised, sensing something detached from this male being, a fascinating animal with a separate pulse, daimōnion in a peculiar dithyramb, but now, now, when that desire has swallowed whole boy, she slithered from own body, which is rising, and the chasm has been opened and she let him die. Night forest is gracious and will take everything, even a boy in the molt of satyr. They've never talked about it after.

Secrets are like two-sided looking glass, they reflects only what we actually looking for, there is always some veil between both sides.

- I am lying on the dark womb and I am mother's dream, on this silent night with starry heavens within me, the Earth rustles out my fear and I've become the world. - 

Every time they were together, this fright multiplied, arborizing from her, unifying with nocturnal forest. She imagined like their pale, copulating patches of skin were shining like lanterns for all evil humans from earthy vale, for those drunk thugs, who were standing near a night shop with can of cheap and strong beer, blinking to her knowingly, showing cellars and dark abandoned closed rooms, or those, who shout on the street with no shame "I would fuck you", or those, who took Eurydice to Germany, to the brothel, or that old pervert, who wanted to examine her ankle above her thigh, "because he's professor and knows anatomy". The hump was furcating from her shrouding sky and the storm was coming.

- Hush! Do you hear that?- leaves rustled like footsteps - It's probably a deer, take it easy. - branches rustled like someone's moved them. The night forest is like a dark mirror in which your own eyes surround you - Don't panic, wait, let me get dressed! - Satyr shouted in a high tone in a desperation mode. - My aunt kept saying that she kept her fear in own legs.- She doesn't know when she put on her sneakers, how she didn't lose her clothes, she ran blindly, still naked in the other direction than strange sounds, remembering nothing more than that run, no branches on skin, no spider's web on face, or when the path started or when they ran out on a dirty road, she couldn't stopped until she noticed first street lamp. Naked Akis with a wide puzzlement on his face looked so funny, that she had to laugh. They dressed behind a bus stop at the edge of forest, stepping carefully on the suburban ground covered from used condoms and wipes, so they were stepping there like on the thin ice. She keeps fear in her legs like the aunt. That day, when the river flows out from her, her aunt, to not let the flood spread too much, told her about her own fear:

- I am going to the market in the early morning, with full cans of milk, and there, in a ditch, a man is lying undressed from the waist to saame feet, with his vitals outside. It frozen me a bit, but I looked around, the bike was lying on the ground next to him, hour was early, must be, that he had one over the eight and fell asleep in this ditch, so I will ride quietly, to not wake him up and everything will be ok. Right after I rode next to, the guardian angel whispered to me to turn back, and here the same man was riding a bike with that bare ass on it and it looked like he was trying to catch up with me! It was strange, because I am an old woman, how's that! But I have such a fear in my legs, that when I've started pedaling, I awoke right at the market, and man disappeared. Later, with Kazik, I returned through Zażycie [village - its name literally means: "ForLife"], I made up the road a bit, but at least it was safer. And then we had this accident, I can see everything as if it were yesterday, and this doe and this pole and Kazik thrown out on the road through the glass. It is strange that I did not remember the sound, the whole village heard it, it was as if a bomb had fallen. And you see Galatea, you keep the same fear in legs, this doe there, deep inside of you, will perk up it's ears waiting for a wolves, be merciful for them.

- Judith!- satyr tugged on her arm. - Judith!- She looked into his eyes. - We're going back through the town. - she decided. The fear from the forest finally ceased to boil in her. She had never felt it so intensely, so feral, like those deer that sometimes flashed before her eyes as they left the path behind, she felt that if they hadn't run away, this fear would have skinned her bones and chopped her flesh into pieces, and salt each piece and then devoured them, like Bluebeard of the Brothers Grimm. - Did you see anything? Why were we running away? - I don't know, I panicked, I felt we had to get out of there. "I am different, he doesn't love me, I am nobody's nobody's, nobody's, a fragile doe was wailing in her. - Why are you silent? I love you Judith. - I love you too, my satyr, I love you too ...

During the deep night in a tiny town, I mean such a time of the night, into which last revellers have just nestled and which is separated from the day just by the first window lit by a lightbulb and morning coffee, then only nobody's dogs and free cats are running, electric transformers are humming, together with distribution boards and street lamps with light so dense and solidifying like this sticky beginning of August. This liminal hour when time doesn't matter is more daemonic than midnight. It's like crossroads or the edge of the village, where pheasants put crosses and wayside shrines, Peter denied Jesus three times before the rooster crows then and devil is also playing the most, up to the third crowing. It is said, that at this hour, the soul may be grabbed, when a man fixes own eyes on dreams too much. Akis father saw a ghost at this time. Once he walked to Akis room without knocking when they were during argument, she was wiping smudged mascara from her cheeks, they've guessed he felt stupid, that he surpassed the zone more intimate than sexual one, into the open belly of gutted love, and like her aunt one time, he decided to stop this rising river of cried out ink and told them about something more ephemeral than young hearts.

It was a long time ago when Akis and I were just unspoken words on the back of a deep-sea fish flickering from time to time with their scales, and his dad was still excited by the first kiss bestowed on him that summer. He was lying with the girl in a haystack, they were about to get back home, when a gentleman dressed in a suit approached them. John's father thought that someone was going to work before a dawn, because walk to a bus stop took then a good half an hour through this field, but his companion felt a bit uncomfortable - Yes, you women have intuition, oh, you really have it- he interposed with admiration looking at Judith- but she, son, you know - he winked his eye to John - like every woman, maybe she was ashamed that she was in the darkness with me, who knows. So, we're still lying there, I was trying to calm her a bit, saying - Don't be afraid, babe, I'm here, the man is going to the work. - but he was going straight at us, my girlfriend is paralysed, and she looks like that deer, which is standing in front of a driving car and which never moves from, so you have to run over it. This suited visitor stands in front of us, enormously tall, so tall that at some point I also lost my spirit and suddenly, we are seeing, that his head was dissolving. Jadzia only squealed, and the man is whole gone, he vanished in the air like a bouillon cube in broth. If you would only know, how much she hugged me when we were coming back, but she's never went into the hay with me, and after then I've met your mother and I've lost any other image in her, she took my soul.

My mother always repeated me - Don't go into the forest, Galatea, you are a doe, wolves will eat you. - That's how she tried to close the river in her. - Mother, I was a wolf, I torn a lot of throats, now I'm only the forest, now I'm just a river, but I will sing it many years later, to the man with the most beautiful heart in the world, when he immerges into my Sturm and Drang waters and I will step out of the shore and my name will be Chaos. And then, nothing will stop me, we've reflected our souls on the shores of that water. But this is a completely different story and to get there, we need to uncoil the ball of many threads in this labyrinth.

The town were sizzling softly with electric transformers, Akis led her home. Jackdaws on the roofs began to croak, the first light appeared in the window at the other side of the street, someone nearby turned the car on, and in half an hour people will coming to the market. They crossed that river, and soon, it will become clear, that it was the real Rubicon and after then, their paths will be always infinitely parallel. This is how the beginning of the end of her first love looked like - the river under the stone was flooding.

***

"As I wanderd the forest

The green leaves among

I heard a wild flower

Singing a song"

~ William Blake

Weszli w nocne gardło lasu w niemal rytualnym skupieniu, w doskonałej, chirurgicznie perfekcyjnej świadomości po co tam idą. Gdy popatrzyła na rozgałęziające się bujnie zrostami gwiazd i gałęzi niebo zrozumiała, że las właśnie otworzył oczy i teraz będzie już patrzył.  Po drodze mijali iskrzące źrenice zwierząt, przepłoszyli też jakieś ptaki, niemal doprowadzając ją do zawału. "Las nocą rośnie jak jezior poszum" - z rosnącym strachem rozwijał się w niej jak ciemna ścieżka przed nimi wiersz, leżący do tej nocy spokojnie zwiniętym pod kamieniem wężem, uciskającym coraz to bezduszniej jej klatkę. Pierwszy raz czytała go w podstawówce, dostała antologię polskiej poezji za trzecie miejsce w konkursie na przebranie karnawałowe. Mama nie miała czasu, żeby zrobić z niej księżniczkę , ale znalazła prostsze rozwiązanie: zrobiła dziurę na głowę w białym prześcieradle, domalowała czarne guziki, przygotowała papierową marchewkę na nos i czarny papierowy cylinder, zamiast torebki dała córce brzozową miotłę i wysłała taką na szkolną dyskotekę, na której nauczyła się, żeby pod żadnym pozorem nie przeglądać się w lustrze innych. Po miesiącu przezwisko "bałwan" odeszło w zapomnienie , a ona przyniosła w siebie wiersz o ciemnym lesie.

Przeszli już spory kawałek, mimo to ich wzrok wciąż zdawał się być mamiony, niby to już zestrajał się z mrokiem dostrzegając subtelności koloru w czarnej ścianie drzew, by jednak po chwili poddawać się zupełnie przy zmiennokształtnych jałowcach.

- Tu będzie dobrze. - powiedział, odgarniając butem patyki.

"Las nocą rośnie." - pełzało w jej głowie słowo po słowie. Cisza między nimi płynęła strumieniem oplątującym im gardła od środka i teraz wreszcie mówiły drzewa, nocne ptaki odzyskały głos. Las w ciemności dojrzewa. Zdjęła sukienkę. Jeszcze próbowali niezdarnie się pocałować, ale pochylając głowę stuknęła go nosem w oko, mieszkała między nimi od tamtego dnia niezręczność, która jak widać nie zamierzała z tego między wyjść. Jeszcze tylko majtki. Pomyślała, że taki nagi, ze sterczącym penisem, wygląda teraz jak satyr. Gdy dotykała go po raz pierwszy, w tej samej ciemności leśnej kołyski, myślała, że to coś oderwanego od jego ciała, fascynujące zwierzę o własnym pulsie, daimonion w osobliwym dytyrambie, ale teraz, teraz, gdy pragnienie połknęło całą postać chłopca, wypełzła ze swojego ciała, co rośnie i otchłań otwiera i pozwoliła mu umrzeć. Ale nocny las jest łaskawy i może przyjąć wszystko, nawet martwego chłopca w wylince satyra. Nigdy potem o tym nie rozmawiali.

Tajemnice są jak dwustronne zwierciadła, odbijają tylko to, na co już patrzymy, pomiędzy jedną a drugą stroną zawsze wisi jakaś zasłona.

-Leżę na ciemnej ziemi i jestem jej snem, w tę cichą noc gdy niebo gwiaździste we mnie, ziemia wyszeleszcza mój strach i staję się światem.-

Za każdym razem, gdy byli ze sobą, namnażał się w niej lęk, rozgałęział się z niej i jednoczył z ciemnym lasem.  Wyobrażała sobie, że ich blade, kopulujące połacie skóry świecą tam jak latarnie dla wszystkich złych ludzi tego padołu, dla tych pijanych zbirów co non stop pod klatką z puszką taniego piwa mrugają do niej porozumiewawczo pokazując piwnicę, albo tych, co to krzykną na ulicy bez ogródek " ale bym cię wyruchał", albo tych, co zawieźli Eurydykę do Niemiec, do burdelu, albo tego starucha, co jej chciał kostkę powyżej uda badać, "bo pan profesor zna się na anatomii". Garb rozgałęział się z niej rozcałuniając niebo i nadciągała burza.

- Cicho, słyszysz? - Zaszeleściło krokami. - To pewnie sarna, wyluzuj. - Zaszeleściło odsuwanymi gałęziami. Nocny las jest jak ciemne zwierciadło, w którym otacza Cię twój własny wzrok - Nie panikuj, poczekaj, ubiorę się! - krzyczał zrozpaczony Satyr. Ciotka powtarzała, że ma po niej strach w nogach. Nie wie, kiedy założyła tenisówki, jakim cudem nie pogubiła ubrań, biegła nago na oślep, byle w drugim kierunku, nie pamięta nic ponad ten bieg, ani gałęzi na skórze, ani pajęczej sieci na twarzy, ani kiedy zaczęła się ścieżka, ani kiedy wybiegli na polną drogę, zatrzymała sie dopiero przy pierwszej lampie. Patrząc na dobiegającego nagiego Akisa z szerokim zdziwieniem na twarzy, mimowolnie się roześmiała.  Ubrali się za przystankiem autobusowym na skraju puszczy, stąpając ostrożnie jak po kruchym lodzie po runie podmiejskim złożonym ze zużytych prezerwatyw i chusteczek do podcierania. Ma strach w nogach po ciotce. Tamtego dnia, gdy popłynęła z niej rzeka, ciotka, żeby nie wzbierała bardziej, opowiedziała jej o własnym strachu:

- Jadę ja kiedyś z rana z bańkami mleka na targ, patrzę, a tu w rowie chłop rozebrany od pasa w dół leży. Przyrodzenie na wierzchu, trochę mnie to zmroziło, ale patrzę, rower na ziemi obok, godzina wczesna, pewno nachlał się i uspał, przejadę cicho, to się nie obudzi. Tylko przejechałam, anioł stróż mi podszepnąl, żeby się odwrócić, a tu chłop susa na rower z tą gołą dupą i mnie dogonić próbuje! Dziwnie mi było, bo ja to przecież stara baba, gdzie to kto! Ja to mam taki strach w nogach, że jak pedałować zaczęłam to się dopiero na targu ocknęłam, a chłopa ani widu ani słychu. Z Kazikiem potem przez Zażycie wracałam, drogi trochę nadrobiłam, ale przynajmniej było bezpieczniej. A potem mieliśmy ten wypadek, widzę wszystko jakby to  było wczoraj, i tę łanię i ten słup i Kazika wyrzuconego przez szybę na drogę. To dziwne, że nie zapamiętałam dźwięku, podobno cała wieś słyszała, to był taki huk, jakby bomba spadła. No i widzisz, ty masz taki sam strach w nogach Galateo, łania tam, głęboko w tobie będzie strzyc uszami na wszystkie wilki, bądź dla nich łaskawa.

- Judyta! - satyr pociągnął ją za ramię. - Judyta! Spojrzała mu w oczy. - Wracamy przez miasto. - zadecydowała. Strach z lasu wreszcie przestał w niej kipieć. Nigdy nie czuła tego tak intensywnie, czuła sie wtedy jak zwierzę, jak te sarny, które migały jej czasem przed oczami, gdy schodzili ze ścieżki, czuła, że gdyby nie uciekli, ten strach nałożyłby skórę na kości i posiekał jej ciało na kawałki, posolił je, a potem pożarł, jak Sinobrody z braci Grimm. - Widziałaś coś? Dlaczego uciekaliśmy? - Nie wiem, spanikowałam, czułam, że musimy stamtąd wyjść. - Jestem inna on mnie nie kocha jestem niczyja niczyja niczyja, zawodziła w niej krucha łania. - Dlaczego milczysz? Kocham Cię Judyta. - Ja Ciebie też mój satyrze, ja ciebie też...

W miasteczku głęboką nocą, czyli taką, w którą wtulili się już ostatni imprezowicze i od dnia dzieli ją zaledwie pierwsze zapalone żarówką okno i poranna kawa, biegają tylko niczyje psy i wolne koty, buczą transformatory, rozdzielnie i latarnie o świetle zgęstniałym i zastygającym jak ten lepki początek sierpnia. Ta graniczna godzina, w której czas przestaje mieć znaczenie jest bardziej demoniczna niż północ, jest jak rozwidlenie dróg albo skraj wsi, na którym chłopi stawiali kapliczki czy krzyże, Piotr zaparł sie Jezusa trzy razy zanim zapiał kur, diabeł też wtedy najbardziej harcuje, do trzeciego piania. Podobno wtedy można porwać duszę, gdy się człowiek w swoje sny zapatrzy. Ojciec Akisa widział kiedyś ducha o tej porze. Wparował raz do pokoju gdy się kłócili, ścierała rozmazany tusz z policzków, chyba było mu głupio, że wszedł w strefę bardziej intymną niż seksualna, w otwarty brzuch wypatroszonej miłości, i jak swego czasu ciotka, postanowił zatrzymać tę wzbierającą rzekę wypłakanego tuszu i opowiedział nam o czymś bardziej efemerycznym niż młode serca.

To było bardzo temu, gdy ja i Akis byliśmy tylko niewypowiedzianymi słowami blyskającymi od czasu do czasu łuską na grzbiecie głębinowej ryby, a jego tata wciąż przeżywał pierwszy pocałunek, ktorym został obdarowany tamtego lata. Leżał z dziewczyną w stogu siana, już mieli zbierać się do domów, gdy zaczął zbliżać się do nich ubrany w garnitur jegomość. Ojciec Jana pomyślał, że do roboty ktoś rusza przed świtem jeszcze, a do przystanku to trzeba pieszo dobre pół godziny przez to pole,  jego towarzyszka była trochę nieswoja, - tak, wy kobiety to macie intuicję, oj macie - wtrącił z podziwem - ale ona, no Akis, sam wiesz - tu mrugnął okiem - jak to baba, a może i wstydziła się, że tam po ciemku ze mną, kto wie. No więc leżymy sobie jeszcze, ja tam mówię do niej, nic się nie bój, ja tu jestem, człowiek idzie do pracy, ale on idzie wprost na nas, małą paraliżuje, wygląda jak ta sarna, co przed maską samochodu stanie i ani rusz, musisz przejechać. Gość  staje nad nami wysoki taki jakiś, że i ja w pewnym momencie cały animusz straciłem i nagle patrzę, że głowa mu się rozpłynęła. Jadzia tylko pisnąć zdążyła, a chłopa już ni ma, rozpuścił się w powietrzu jak kostka bulionowa w rosole. Żebyście wiedzieli jak mnie mocno ściskała gdy wracaliśmy, ale już nigdy do siana ze mną nie poszła, a potem to już poznałem twoją matkę i zatraciłem w niej wszelki inny obraz, zabrała mi duszę.

Moja matka zawsze mi powtarzała - Nie wchodź do lasu Galateo, jesteś łanią, zjedzą Cię wilki. - Tak próbowała zamknąć w niej tę rzekę. - Byłam wilkiem mamo, rozerwałam wiele gardeł, teraz jestem tylko lasem, teraz jestem tylko rzeką, ale wyśpiewam to wiele lat  później, mężczyźnie o najpiękniejszym sercu na swiecie, gdy zanurzy się w moich niespokojnych wodach, a ja wystąpię z brzegu i na imię mi będzie Chaos. A potem już nic mnie nie zdoła zatrzymać, odbiliśmy swoje dusze na brzegach tamtej wody, ale to już zupełnie inna historia i żeby do niej dotrzeć, trzeba rozwinąć cały wielowątkowy kłębek w tym labiryncie.

Miasteczko skwierczało cicho transformatorami, Akis doprowadził ją pod klatkę. Kawki na dachach zaczynały krakanie, w bloku po drugiej stronie zapaliło się pierwsze światło, ulicę dalej usłyszała zapalony silnik samochodu, za pół godziny zaczną zjeżdżać na targ. Przepłynęli granicę i niebawem stanie, że był to prawdziwy Rubikon po którym ich ścieżki rozejdą się i już na zawsze będą nieskończenie równoległe. Tak właśnie wyglądał początek końca jej pierwszej miłości - wylewała rzeka spod kamienia.