Balthazar was growing up under the great bathtube, sitting on his mother's back together with hundred of his sisters and brothers. He has learned very quickly, that life is not all roses for individuals who are empathetic and sensitive to others. When his brother Butterworth - an artist weaving with his tubby legs one of the most beautiful tapestries (once even exhibited at Modern Tatter ) decided to fraternize with humans and run towards with a welcome cupboard stuck behind his cheliceare (yes, he was extremely sensitive about being eco, the cardboard was recycled from a forgotten toilet paper roll lying under the sink), on which he wrote in a human language, learnt from newspapers and catalogs left by people during their time of reflection: "Let's be brothers!" - I told you, he was the most talented representative of our family - said to me Balthazar. - So, my brother's run joyfully towards the man with peaceful intentions, to greet the human, but this giant at the sight of him began to make such high-pitched noises that our laboriously woven apartment began to shake in its foundations, dad got up so close to mom, that she had to eat him eventually and all of us, involved in this family upheaval caused by my daydreaming brother, we all have noticed, a some time after, when his remains were disappearing down the toilet, that the one and only one leg has left over, stiking out pitifully from the hirsute mass destruction device, which people call a mop.
My brother, an artist, an incurable optimist, dreamer, ecologist, friend of the world, who would have finished three months on this day, he just died during his peacekeeping mission. I suspect, that except him and me, nobody in my family cared about such instant deaths for longer than until the next dinner, but we were always different from them, and even though he was bigger and older than me, he let me come close to and didn't eat me at all, instead that, he taught me this human language, because he believed, that knowledge could finally lead us from cobwebs into the ruts of higher consciousness. And although it comes out sideways for him, I solemnly intend to write down his life in human language, I see no purpose for that, but perhaps it will help me mourn after the wisest spider in my world under the bathtub.
***
Baltazar dorastał pod wielka wanną, siedział na grzbiecie mamy razem z setką swoich sióstr i braci. Bardzo szybko nauczył się, że życie nie oszczędza osobników empatycznych i wrażliwych na drugiego. Gdy jego brat Tłustosz, artysta tkający swoimi pulchnymi odnóżami najpiękniejsze gobeliny (wystawiane swego czasu w Modern Tata ) postanowił zbratać się z człowiekiem i wybiegł w jego kierunku z wetkniętą za szczękoczułki powitalną tekturą ( tak, on był szalenie czuły na punkcie bycia eko, tektura pochodziła z recyklingu, czyli z leżącej pod zlewem, zapomnianej rurki z papieru toaletowego), na której napisał w człowieczym języku, wyuczonym z gazet i katalogów zostawianych przez ludzi w ich czasie rozmyślań: "Bądźmy sobie braćmi!" - mówiłem Ci, to był najzdolniejszy przedstawiciel naszej rodziny - szepnął Baltazar. - No więc, mój brat podbiegł radośnie z pokojowymi zamiarami na powitanie człowieka, ale ten ma jego widok zaczął wydawać tak wysokie dźwięki, że całe nasze mozolnie tkane mieszkanko zaczęło trząść się w posadach i tata zbliżył się do mamy tak bardzo, że musiała go w końcu zjeść i my wszyscy, zaabsorbowani tym rodzinnym wstrząsem wywołanym przez mojego brata marzyciela, zauważyliśmy dopiero potem, gdy jego szczątki znikały w toalecie, że zostało z niego jedno jedyne odnóże wystające żałośnie z kosmatego narzędzia masowego rażenia nazywanego przez ludzi mopem.
Mój brat artysta, niepoprawny optymista, marzyciel, ekolog, przyjaciel świata, skończyłby w tym dniu całe trzy miesiące, niestety poległ podczas misji pokojowej. Podejrzewam, że poza nim i mną, takie błyskawiczne śmierci nikogo w mojej rodzinie nie obchodziły dłużej, niż do kolejnego obiadu, ale my zawsze byliśmy inni, i mimo, że był ode mnie większy i starszy, pozwalał mi podchodzić blisko i wcale mnie nie zjadał, tylko uczył tego ludzkiego języka, bo uważał, że wiedza może nas wreszcie sprowadzić z pajęczyn w koleiny wyższej świadomości. I mimo, że jemu chyba jednak wyszła bokiem, to zamierzam spisać jego żywot w człowieczym języku, nie widzę w tym żadnego celu, ale być może pomoże mi to w żałobie po najmądrzejszym pająku w moim świecie pod wanną.
Comments
Post a Comment