The Song about Spider. Part 1

 A note to the dream about spider

The Night was in a gray backyard, cocooned with the palisade of tenement houses, with the entrance through the one of those gates dressed in scrabrous walls with plaster putti in tondi, chimeras with breasts chipping off, dragons with holes instead of scales and a subtle scent of urine evaporating in the morning light. There, where the remains of the broken stained glass windows in the setting sun may take an unwary wanderer to an inescapable epiphany, and there, behind the entrance barred like a warehouse at the back of second hand shop, there was the Night.  

1am had passed long ago, in the middle of the fumy room a couple of boys with their heads over the heels in love were swaying to the rhythm of the night radio, vodka smuggled under winter overcoats began to circulate in room's blood under the tables, there was a fierce dispute between Depeche Mode and Metallica fans in the corner next to the entrance, her interlocutor, who talked about Samsara and Sanskrit, with a belly like a Buddha statue, has just capitulated and fell asleep with his head on the table. She was going back to writing a post-love letter full of confessions straight from the young Werther, but instead of, she stared at the TV screen behind the bar, "life is like a box of chocolates" - came to her from the receiver.

- But what is love? - She remembered that she dreamed about it once, she had read then a booklet from 70s about reincarnation, she was 13 years old and read it all with one exhalation, and after this she died. I mean, she dreamed that she died. Apparently, it is said, that you can't die in dreams, and before and after she had never dreamed like that, and when she was falling in her dreams, she would wake up just before hitting the very ground, when she was drowning, just before her last breath, when something chased her, just before being caught. But then, she really dreamed of death. She died as a result of an accident, it seems that on a pedestrian crossing, she died a few meters away in an ambulance, and there was no pain anymore, but she was terribly afraid of dying and as long as her life was spinning before her eyes with the memory of her birth, her first kiss, her first love, first job, first prize, first departure, everything seemed to be more interesting than scary, but when life looped and returned to here and now in the ambulance, she began to be afraid, terribly afraid.  

And then the nothing was made, I could write the darkness, but that would be already something and there was nothing. And she was like nothing, incorporeal, without herself, without any spark proving that she is thinking and is an independent entity, as if she suddenly stopped dividing into some kinds of self, a sleeping Buddha-belly guy would probably explain to her, that she had experienced sunyata, tangible manifestation of non-existence, but for now he is still sleeping with his head on the table, and when he wakes up, she will be in another place.  

The Nothing was warm and welcoming, and she felt, that she could stay in it forever, to merge and to stuck in that warm empty womb, but a hole has appeared in The Nothing, a little spark, the opposition of a black hole, spinning closer and closer and faster and faster, grabbing her into its light and a thought appeared with a spark, but it was not a thought, because she had no brain or ears or mouth whispering the thought, this thought came from the lining of anything, from another, from next to it, it was at the same time nothingness and a spark devouring it, and me and not me, with all my passing flesh, and all death flooding just right now - What is love? - flow with nothing-everything. She knew, she had to return, the same thing - nothing pushed her back, spat out like a newborn from mother's thighs. 

She woke up in the middle of the night, and the question was singing in her head, but she didn't tell anyone about it, and actually she didn't tell much about it, because the question seemed to be so embarrassing to her, so ridiculous and so trivial, and at the same time so deeply intimate, that she turned purple with shame when in these rare moments she tried to share her song. 

 She visited this place many years later, only stumps of the broken stained glass have left, on the stairs leading to the old Night, slender faces of mannequins were placed and a kitschy sign with an inadequately painted silhouette "Clothes from Germany" was hung above the door and on the glass, behind which she was waiting once for a dawn, someone drew with a red marker "Sale: jackets and coats 5 pln, clothes for 1 pln. Friday: new delivery". The tenement house across the street was demolished, and a large parking was now spreading its concrete body there, in this place of loan companies and banks, cursed by some saint few ages ago. Nothing has kept her here anymore.

 Years later, in a different place, time and body, she will say that if life is like a box of chocolates, love is like arachnophobia. "I remember very clearly how it started," she said, more to herself than to the stranger sitting at the other end of the bench. - I am five years old, I go for a walk with my mother in the forest. I love holding on my hand ants, spiders, butterflies, beetles and other insects. Suddenly, my mother screams, and I throw the scared spider off and trample it so strong, that it couldn't move anymore. And all of this has happened on the Mountain of Love, although in fact, those, who died on cholera were buried here, but many decades after, young people started to come and nobody knows where the legend came from, that if they kiss there for the first time, they will stay together forever. I kissed Wojtek for the first time under the old oak near the cemetery, but this is a different story, for other tale. So from the moment with my screaming mother, I'll be terrified of spiders, and that fear will become gargantuan with age. - Many times I tried to find out what I am really afraid of, at the very beginning I was satisfied with the explanation that the anatomy of a spider is so different from a human that, in fact, such a fear of so alien being is a natural evolutional thing, there was also this idea, that a phobia was an atavism and a sign that our brains were evolutionarily lagging behind, and another explanation, that these legs scare me, or that the swollen abdomens, and finally I've reached the point that this is about the spider web and the sudden, unexpected occurrence of the spider tearing our air apart with the appearance out of nothing, right in front of our noses. Moving to the countryside, to the old house owned by my grandmother, I realized that it was impossible to live like that, that I had to do something about it - maybe I shouldn't tell it all to the accidental man on the bench - she hesitated. 

The stranger pulled the hood tighter over his head and she thought that in this heat he would boil under this hood and she will talk to the corpse. - Grandma lived at the border of the village, right next to the forest. - the need of sharing was stronger than the fear of being judged by the stranger, she continued talking. - Do you know how many times I have stepped into such a fat garden spider when I was walking through the woods? Inside the house wasn't much better, it was old, wooden, it lived its own life, letting ghosts and huge house spiders crawling out of the cracks in the night, I used to see them sitting on a towel or in the sink, but I still remembered that one who was killed by me when I was five, so I couldn't do it again. - The stranger turned his head towards the pretty girl standing on the other side. - He'll probably escape soon - she thought. - Well, I had to do something about this arachnophobia. - she continued talking - I was reading about them, browsing the Internet, I gave them names, and finally, one day, such a culprit was sitting in the bathtub, with his spreaded legs as wide as my hand - here she stretched out an almost white hand in front of the man's nose, to strengthen the message - so without thinking too much, I just gave him my palm and let it out from this wet trap. The Lord see, how calmly he climbed on it, as if he knew that I would not harm him, getting out of my hand on the windowsill in the kitchen, sitting quietly all the way, and with this eight-legged being vanishing in the crack under the window, my unrest has been vanished and I got used to. I haven't stopped being afraid of, but when I am in control and fully focused, like a sapper, when I know what kind of spider I am dealing with, then, then I am able to put my fear aside and live as if it wasn't in me. All you need is awareness and control. Well, love is like arachnophobia. We do not know why this and then it happens to us, we can only guess its components, which may be completely different for each of us, in fact, the presence of even all of the possible components does not have to make the love, this one will always be outside. I wasn't aware of it a long time ago, while sitting in the Night. If we decide to head into a shallow stream, we must be aware of what may happen to us, for example we may die, right? - The man on the bench moved a bit, probably bored to death by her. He has exceptionally long limbs, I think, that longer than an hour ago- she thoughts - What is love? - she continued her tirade and when she got no answer, she responded - maybe it was just a promise to jump on a head into a shallow stream - woman hesitated here. - I don't know why I loved him. Maybe because he was so calm, or because he was more mature, or hellishly intelligent, maybe for tenderness and caution in bed - the Stranger's arm's seemed to get longer and longer. - He has never gently entered in that good night called the relationship with the Other, maybe I was loved, but I don't think it's all about loving each other. Maybe it's about those quiet moments between, which fill the relationship like a gray matter, or maybe the mutuality of scars, small wrinkles from the foreworld in front of us, features, that would have no meaning without love. Love is like arachnophobia, I have to learn it over and over again so I don't have to be afraid. - she wanted to get up, but she couldn't move, entangled in a strange net. The stranger soaked like a stone into water.

***

Noc znajdowała się w szarym, opatulonym ścianami kamienic bytomskim podwórku, na które wchodziło się jedną z tych bram, których złuszczone ściany z tondami stiukowych putt, chimer z odpadajacymi piersiami, smokami z dziurami zamiast łusek parują nad ranem subtelnym zapachem szczyn i w których światło wpadające przez resztki wybitych witraży może nieostrożnego wędrowca doprowadzić przy zachodzącym słońcu do nieuchronnej epifani, tam, za zakratowanym jak magazyn na tyłach lumpeksu wejściem, tam właśnie była Noc. Pierwsza nad ranem minęła juz dawno temu, na środku zadymionej sali kołysała się do rytmu nocnego radia para zakochanych w sobie po uszy chłopców, pod stolikami zaczęła krążyć przemycona pod zimowymi paltami wódka, przy stoliku obok trwał zacięty spór między depeszami a metalowcami, jej rozmówca od samsary i sanskrytu, z brzuchem jak z posągu Buddy, właśnie skapitulował i zasnął z głową na stoliku. Zamierzała wrócić do pisania post-miłosnego listu pełnego wyznań rodem z młodego Wertera, zagapiła się w ekran telewizora w rogu baru, "życie jest jak pudełko czekoladek" - dobiegło do niej z odbiornika.

 - A czym jest miłość? - przypomniała sobie, że kiedyś o niej śniła, przeczytała wtedy broszurę z lat 70-tych o reinkarnacji, miała 13 lat i przeczytała na jednym wydechu, a potem umarła. Znaczy śniło jej się, że umarła. Podobno w snach nie można umrzeć, zresztą przed i po już nigdy tak nie śnila, i gdy spadała, to budziła się tuż przed uderzeniem w ziemię, gdy tonęła, tuż przed ostatnim oddechem, gdy coś ją goniło, tuż przed byciem złapaną. Ale wtedy naprawdę śnila o śmierci. Zginęła w wyniku wypadku, zdaje się, że na przejściu dla pieszych, umarła parę metrów dalej w ambulansie, nic jej już nie bolało, ale samego umierania strasznie się bała, dopóki życie jej wirowało przed oczami pamięcią narodzin, pierwszym pocałunkiem, pierwszą pracą, pierwszą nagrodą, pierwszym odejściem, dopóty wszystko wydawało się bardziej interesujace niż straszne, ale gdy życie już zapętliło się i wracało do tu i teraz w karetce, zaczęła się bać, przeraźliwie bać. A potem zrobiło się nic, mogłabym napisać tylko ciemność, ale to byłoby już coś, a tam było nic. I ona była jak nic, bezcielesna, bez siebie, bez jakiejkolwiek iksry świadczącej o tym, że myśli i jest samodzielnym bytem, jakby nagle przestała się dzielić na jakieś ja, śpiący brzuchaty Budda objaśniłby jej pewnie, że doświadczyła siunjaty, czyli namacalnego przejawu nieistnienia, ale póki co śpi, a jak się obudzi, jej już dawno nie będzie. Nic było ciepłe i przyjmujące i czuła, że mogłaby w nim zostać na wieki, złączyć się i utknąć w tym ciepłym pustym łonie na zawsze, ale w nic zrobiła się dziura, mała iskierka, przeciwieństwo czarnej dziury, wirująca coraz bliżej i szybciej i zagarniająca w swoje światło nic i z iskierką pojawiła się myśl, ale to nie była myśl, bo nie miała mózgu ani uszu ani szeptających tę myśl ust, ta myśl przyszła spod niczego, z innego, z obok, była równocześnie nicością i pożerającą ją iskierką i mną i nie mną, całym przemijającym właśnie ciałem i całą napływającą właśnie śmiercią - Czym jest miłość? - przypłynęło z nic-wszystko. Wiedziała, że musi wracać, to samo wszystko-nic wypchnęło ją z powrotem, wypluło jak noworodka spomiędzy matczynych ud, obudziła się w środku nocy, ale nikomu o tym nie opowiadała, a własciwie to mało o tym opowiadała, bo pytanie wydało jej sie wstydliwie śmieszne i trywialne i zarazem tak głęboko intymne, że cała purpurowiała ze wstydu, gdy chciała snem kogokolwiek poczęstować.

Odwiedziła to miejsce wiele lat później, z potłuczonych witraży zostały ledwie kikuty, na schodach prowadzących w niegdysiejszą Noc poustawiano smukłotwarze manekiny, nad drzwiami zawisnął kiczowaty szyld z niezbyt poprawnie namalowaną sylwetką buta "KopCiuszek", na szybie, za którą kiedyś czekała na świt ktoś nakreślił czerwonym markerem "Wyprzedaż towaru: kurtki i plaszcze 5 zł, ubrania po złotówce. Piątek: nowa dostawa". Kamienicę z naprzeciwka wyburzono, wybrukowano na tym miejscu spory parking dla moszczących się w tym przeklętym przez świętego Jacka mieście kolejnych firm pożyczkowych i banków. Nic jej już tutaj nie trzymało. 

Wiele lat później, w innym miejscu, czasie i ciele powie, że jeśli życie jest jak pudełko czekoladek, to miłość jest jak arachnofobia. - Bardzo wyraźnie pamiętam jak to się zaczęło- powiedziała bardziej do siebie niż do nieznajomego siedzącego na drugim końcu ławki. - Mam pięć lat, spaceruję z mamą po lesie. Kocham zbierać mrówki, pająki, motyle, żuki i inne owady. Nagle mama krzyczy, a ja zrzucam przestraszona pająka z ręki i go zadeptuję, tak, żeby już się nie ruszał. A wszystko to na Górze Miłości, chociaż tak naprawdę chowano tam ludzi na cholerę, ale potem zaczęli schodzić sie tam młodzi i nikt nie wie skąd przyszedł z nimi przesąd, że jak się tam pierwszy raz pocałują, to zostaną razem na zawsze. Z Wojtkiem calowaliśmy się pierwszy raz pod starym dębem pod cmentarzem, ale to inna historia. No więc, od tamtej chwili, w której mama krzyknęła, będę się panicznie bać pająków, a z wiekiem ten strach stanie się gargantuiczny.- słońce robiło się bezlitosne, czuła, jak tusz zlepia jej rzęsy, park pustoszał. - Wiele razy próbowałam dociec, czego tak naprawdę się boję, na samym początku zadowalało mnie tłumaczenie, że budowa anatomiczna pająka jest tak odmienna od ludzkiej, że w zasadzie to taki Obcy i lęk jest jak najbardziej naturalny. Potem zatrzymałam się na idei, że fobia to atawizm i znak, że nasze mózgi ewolucyjnie nie nadążają. Jeszcze później, że przerażają mnie nogi, moment później, że napęczniałe odwłoki, w końcu doszłam do punktu, że to ta magiczna pajęczyna i to ich nagłe, niepodziewane zaistnienie wydzierające z nas spokój wraz z pojawieniem się pająka rozpruwającego nic tuż przed naszym nosem. Przeprowadzając się na wieś, do starego domu po babci, zrozumiałam, że nie da się dalej tak żyć, że muszę coś z tym zrobić. - Nieznajomy zaciągnął mocniej kaptur na głowę, pomyślała, że w tym ukropie za moment się ugotuje i będzie mówiła do trupa. - Babcia mieszkała na skraju wsi, tuż przy lesie. Wie Pan ile razy zdarzyło mi się wejść w takiego tłustego krzyżaka zaraz po wyjsciu z domu? W domu nie było lepiej, był stary, drewniany, żył swoim życiem, w nocy czasami pozwalał wychodzić spomiędzy belek duchom i ogromnym kątnikom, wychodziłam w nocy do łazienki i siedział taki na ręczniku albo w zlewie, ale wciąż pamiętałam tamtego uśmierconego i nie mogłabym tego powtórzyć. - Nieznajomy odwrócił głowę w stronę ładnej dziewczyny po drugiej stronie. - Pewnie zaraz się ulotni - pomyślała. - No więc, musiałam coś z tym zrobić. Zaczęłam o nich czytać, przeglądać internet, nadałam im imiona, i w końcu, któregoś dnia, siedział taki delikwent w wannie, z odnóżami na szerokość mojej dłoni - tu wyciągnęła niemal białą dłoń przed nos mężczyzny obok żeby wzmocnić przekaz - więc niewiele myśląc podałam mu tę rękę i żeby Pan widział jak spokojnie na nią wszedł, jakby wiedział, że nic mu nie zrobię, przeniosłam go na parapet w kuchni, całą drogę siedział spokojnie, już na miejscu z gracją poczłapał z mojej dłoni w szczelinę pod oknem. I przyzwyczaiłam się. Nie przestałam się bać, ale gdy się kontroluję i jestem skupiona co najmniej jak saper, kiedy wiem, z jakim pająkiem mam do czynienia, wtedy jestem w stanie odłożyć mój strach na bok i żyć, jakby go nie było. Wystarczy swiadomość i kontrola. No więc miłość jest jak arachnofobia. Nie wiemy dlaczego akurat ta i akurat wtedy nam się przytrafia, możemy tylko zgadywać jej składowe, które mogą być zupełnie inne dla każdego z nas, w rzeczywistości obecność nawet wszystkich z możliwych składowych wcale nie musi czynić z nich miłości, ta będzie zawsze poza. Nie byłam tego świadoma dawno temu, siedząc w Nocy. Jeśli decydujemy się skoczyć na główkę w plytki strumień, to musimy być swiadomi co może nas spotkać, możemy na przykład umrzeć, prawda? - mężczyzna obok miał wyjątkowo długie kończyny . - Czym jest miłość - ciągnęła dalej, gdy nie dostała odpowiedzi- może to tylko obietnica skoku na główkę do płytkiego strumienia.- zawahała się. - Nie wiem dlaczego go kochałam. Może dlatego, że był taki spokojny, albo dlatego, że był dojrzalszy, albo piekielnie inteligentny, może za czułość i ostrożność w łóżku - Nieznajomy jakby się wydłużył - on nigdy nie wchodził łagodnie do tej dobrej nocy zwanej relacją z Drugim, może za to był przeze mnie kochany, ale nie wydaje mi się, żeby to wszystko o miłości przesądzało. Może chodzi o te ciche momenty pomiędzy, które jak szara materia wypełniają związek, a może to te drobne niedociągnięcia, to, że sięga mi do połowy czoła gdy założę obcasy, może jego blizny, drobne zmarszczki ze świata przede mną, cechy, które tuż przed miłością nie miałyby zadnego znaczenia. Miłość jest jak arachnofobia, wciąż i wciąż muszę sie jej uczyć, zeby nie musieć sie bać. -już chciała wstać, ale nie mogła się ruszyć oplątana w osobliwą sieć. Nieznajomy wsiąkł jak kamień w wodę.