Intro

 [Polish below]

 What, if with every change in our lives another sequent petal of autonomous inner space is unveiling? And this space, which is existing within ourselves, hides behind the next unveiling petal with each vibration of our inner butterfly wings. In each of these worlds with their own set of possibilities, we cultivate different lives and sometimes these lives cover our dreams, demand of memory puncturing into Freudian mistakes, slowly slipping into the matter of imagination. We are peculiar flowers of impossible events, composed of billions of misinterpretations of our own duplicates. 

"But death must come to them

differently,

so close to the beginning.

As though they had always been

blind and weightless. Therefore

the rest is dreamed, the lamp,

the good white cloth that covered the

table,

their bodies."

*Louise  Glück, from The Drowned Children

I miss hats with ostrich feathers and with a veil, which would hide my lost face, I don't have my dresses, there's even no piano, everything is different here, more gray, hazy and a bit faded, as if I watched the world from the lining side.  I am three years old and I remember otherwise. Afterwards, I will dream about some wooden house, lace booties and the grave behind my window.  I'm lying in coffin, I'm terribly tired and I don't care what they put on me.  My life was the one big fatigue, I was sagging, I never slept with a man.  I'm twenty-one years old and I'm dying of phthisis. Later, I will wake up in this little girl holding her grandpa by hand and choosing postcards with ladies in splendid hats, she will have severe asthma, until the age of six, then she will forget.

Writing down your dreams is like imagining the snail looking at its trails in the morning garden, so forgive me, dear Wanderers, any inaccuracies. And feel welcome, open the door. 

***

A co, jeśli z każdą zmianą w naszym życiu rozwija się kolejny płatek autonomicznej przestrzeni, która mimo, że istnieje w granicach nas samych, z każdym drgnięciem motylich skrzydeł chowa się za kolejną. W każdym z tych światów z własnym układem możliwości pielęgnujemy inne życia i czasem te życia powlekają nasze sny, dopominają się pamięci wkłuwając się w pomyłki freudowskie, wślizgują w materię marzeń. Co jeśli jesteśmy osobliwymi kwiatami pączkujących zdarzeń i składamy się z miliardów przeinaczeń własnych kalek? 

"But death must come to them

differently, 

so close to the beginning. 

As though they had always been

blind and weightless. Therefore 

the rest is dreamed, the lamp,

the good white cloth that covered the

table,

their bodies."

Louise Glück, from The Drowned Children

Strasznie brakuje mi kapeluszy ze strusimi piórami i z woalką, w której mogłabym schować zagubioną twarz, nie mam moich sukienek, nawet pianina nie uświadczysz, tu wszystko jest inaczej i to inaczej jest szare, zamglone, nieco wyblakłe, jakbym oglądała świat od podszewki. Mam trzy lata i pamiętam inaczej. Będę potem śniła o drewnianym domu, trzewikach i mogile pod oknem. Leżę w trumnie, jestem potwornie zmęczona i wszystko mi jedno co na mnie sypią. Moje życie było jednym wielkim zmęczeniem, uginało się wpół, nigdy nie spałam z mężczyzną. Mam dwadzieścia jeden lat i umarłam na suchoty. Obudzę się potem w tej małej dziewczynce wybierającej w kiosku pocztówki z paniami w okazałych kapeluszach, do szóstego roku życia będzie mieć poważną astmę, a potem zapomni. 

Zapisywanie snów jest jak wyobrażanie sobie ślimaka po porannych śladach jakie zostawia w ogrodzie, więc wybaczcie, drodzy wędrowcy, wszelkie nieścisłości. I witajcie.